Lawines

Stop het Lei’den, of liever, het lijden. Was het maar zo simpel. Wie zou het niet willen? Niemand zou een bestaan moeten leiden dat overschaduwd wordt door een steeds aanwezige angst, een steeds aanwezig gevoel van machteloosheid, en een klok die als een tikkende tijdbom met elke seconde een ondraaglijk verdriet dichterbij lijkt te bringen.

Dit is echter een dagelijkse realiteit voor veel te veel mensen, mensen zoals jij en ik, overal ter wereld. En iedereen kent de onmacht die je voelt wanneer iemand je vertelt over die goede vriend of dat familielid dat getroffen is door de vreselijke ziekte die kanker heet. Want wat kan je zeggen? Met een goedbedoelde ‘Het komt allemaal wel goed’, is niemand geholpen. Vaak kunnen we dus niet meer zeggen dan een gemeende ‘Ik ben er voor je’. Maar is dit écht alles wat we kunnen zeggen of doen? Kunnen we er echt enkel ‘zijn’ voor deze mensen?

Het antwoord is simpel: neen. Je kan wel degelijk iets doen om mee dat ene straaltje hoop te doen verschijnen dat iedereen verdient. Dit besef heeft bij ons, een groep kotstudenten van Lei 41, een lawine doen ontstaan die nog lang niet van plan is te stoppen. En zelfs nu, nog voor de aanvang van onze eerste activiteit, heb ik al enorm veel voldoening kunnen halen uit deze vzw. Mensen die je in jaren niet hebben gezien spreken je er spontaan over aan, overal waar je het erover hebt wordt de vzw op enthousiasme en appreciatie onthaald, en vooral: je doet meer dan ‘er zijn’: je doet.

Laten we allemaal samen meer doen dan ‘er zijn’, laten we onszelf en elkaar in beweging zetten. Of je nu zelf een actie op poten zet of simpelweg op 27 april in de Rumba mee komt dansen tegen kanker: elke kleine stap kan een lawine in gang zetten die op zijn pad het lijden verwoest.

 

Heaven has called home one of its Angels

Februari 2015

Ik werd wakker na een leuke, maar vooral late X-mosfuif van mijn nicht waar ik met enkele vriendinnen naartoe was geweest.

Al voor ik goed en wel wakker was, zag ik meteen dat ik een heel aantal gemiste oproepen en berichtjes had. Met slechts een vluchtige blik door mijn inbox wist ik al meteen waarom ik gebeld werd: mijn vriendin Céline, waarmee ik me enorm geamuseerd had afgelopen nacht, lag ik het ziekenhuis en er was schildklierkanker bij haar vastgesteld. Céline was toen 16 jaar. Mijn wereld stortte in. Op 12-jarige leeftijd ben ik mijn beste vriend aan kanker verloren. Je kan je dus al wel voorstellen me hoeveel schrik ik zat. We zijn dan meteen naar het ziekenhuis gereden en mijn stage als leerkracht gedurende de week die aankwam, heeft even moeten wachten. Ik kon maar niet geloven dat mijn Célinetje, mijn zotte vriendin met haar gekke verhalen en grappige trekjes, opeens op een heel andere manier tegenover het leven stond. Al snel verloor zij al haar mooie haren door de chemo, waarvan zij ook enorm heeft afgezien. Céline was een meisje dat fier was om een meisje te zijn en daar ook ten volle van genoot. Toen we het jaar voordien samen nieuwjaar vierden, heeft het bij ons 3 uur geduurd eer we klaar waren. Raad maar eens op wie we moesten wachten… Ons Céline wou er piekfijn uitzien, ook al had zij daar niet veel voor nodig.

Dagen en weken gingen voorbij en de schrik om Céline te verliezen werd niet minder. Ook de pijn die ik voelde omdat wij niets konden doen voor haar, was verschrikkelijk. Toch moest je geen schrik hebben om aan Céline te vragen hoe het ging. Van haar kreeg je altijd een sarcastisch antwoord: ”Oh meid, het gaat super met me! Neenee, ik ben wel oké.” Ook hield zij haar ouders sterk, terwijl het eigenlijk omgekeerd zou moeten zijn. Zij trooste haar mama wanneer die huilde.

Uiteindelijk kregen we nooit slecht nieuws en tegen de zomer was onze Céline helemaal van haar kanker genezen. Ze droeg dan een pruik, was moeilijk herkenbaar, maar was nog steeds dezelfde en vrolijke Céline van altijd. Wel was ze enorm volwassen geworden in die tijd dat ze in het ziekenhuis lag. Zij stond heel anders in het leven. Zij genoot van alles, want zij besefte maar al te goed hoe snel het gedaan kan zijn. Ze deed terug mee aan de toneelstukken en dictielessen waar ze zo verzot op was en dat had iedereen geweten.

 

Februari 2016

Dit werd Céline haar jaar. Ze zat in haar laatste middelbaar en had zopas haar X-mos gehad. Dat heeft ze uitgebreid in Leuven gevierd. Leuven, dat was haar stad. Ik kan niet beschrijven hoe hard Céline er naar uitkeek om te gaan studeren in Leuven.

We zijn vroeger een aantal keer samen naar Leuven gekomen om al wat te genieten van de stad en uit te dokteren hoe het studentenleven in elkaar zat. Samen met haar klasgenoten heeft ze zich enorm geamuseerd in Leuven de dag voor haar X-mos.

Dat was de laatste keer dat Céline in Leuven zou komen…

Op maandag 8 februari besliste Céline om thuis te blijven van school. Ze voelde zich ziek en niet bereid om lessen te volgen. Diezelfde avond is de huisdokter langsgekomen. Deze stelde vast dat Céline wat grieperig was en dus beter in bed uitziekte. Sinds een half jaar had Célinetje ook een vriend. Zaterdagavond was ze nog steeds niet beter en vertelde ze haar vriend dat die beter thuis kon blijven omdat hij aan haar toch niet veel zou hebben. Die nacht sloeg het noodlot toe. Céline had geen griep, maar had al die tijd al leukemie, dat omwille van de grote hoeveelheid chemo die ze het jaar voordien gekregen had voor haar kanker. Een hersentrombose ten gevolge van acute leukemie is haar fataal geworden.

Onze meid heeft de 18 niet eens gehaald. Je mag er niet bij nadenken, maar wat als de dokter Céline toch had doorgestuurd naar het ziekenhuis. Waren ze dan op tijd geweest? Had Céline dan wel gered kunnen worden? We troosten ons aan het feit dat ons Célinetje stilletjes, zonder al te veel pijn en zonder het te beseffen in een coma is geraakt. Toch kan niets de pijn verzachten, want Céline komt niet meer terug. Dit heeft een enorm grote leegte bij mij en vele anderen achtergelaten. Céline was immers degene die alle leegte kon vullen met haar aanwezigheid. Ze was altijd opgewekt, had altijd iets te vertellen en stond altijd voor me klaar. Het is verschrikkelijk om zo plots je vriendin te verliezen wanneer je dacht dat eindelijk alles beter was. Het is gewoon zo oneerlijk…

Net omdat ons Céline wel een kans had, maar het haar niet gegund was, zijn wij met enkele kotgenoten de vzw Stop Het Lei’den gestart om geld in te zamelen voor moeilijk behandelbare kankers of kankers waar nog geen therapieën voor gevonden zijn.

Deze mensen hebben vaak geen kans en geen hoop meer. Het minste wat wij kunnen doen is zorgen voor genoeg middelen om wél voor oplossingen te zorgen. Ik weet dat Céline dit geweldig had gevonden en zij sowieso had willen meewerken, of ze nu kanker had gehad of niet. Zo was ons Céline. Zij had zoveel initiatief en was nooit helemaal tevreden, het kon altijd beter. Céline, lieve, lieve vriendin… Ik doe dit voor jou en voor zoveel andere mensen. Ik vergeet je nooit, wees daar maar zeker van!

 

Liefs,

Silke

Een klein beetje meer

“ Een klein beetje meer”, we horen het bij de slager voor onze preparé in het weekend en we denken het in die lekkere restaurants waar minder precies de mode aan het worden is. Dit project draait eens niet om dat klein beetje meer voor onszelf, maar voor dat van een ander. Dat kleine beetje meer voor de mensen die heel veel minder mogelijkheden hebben dan wij.
Onze samenleving is steeds meer gericht op prestaties en eigenbelang. Omdat we al zo veel belastingen moeten betalen gaan we er vanuit dat iedereen wel geholpen kan worden. Maar wat als dit niet zo is? Dan doen we het liefst onze oogkleppen op om de mindere kanten van onze wereld te verbergen. Om het met Sartres woorden te zeggen: “L’enfer, c’est les autres”. Niet dat dit op zich zo erg is, want wie wilt er nu toegeven dat hij eigenlijk maar een klein deeltje is in een stuurloos geworden machine die zichzelf samenleving noemt. Maar dat we slechts een klein deeltje zijn betekent niet dat we die stuurloze machine niet een klein beetje vrolijker mogen maken. Dat we de mensen die hulp nodig hebben niet mogen helpen of beter gezegd moeten helpen.

De sterke kracht van dit project is dan ook volgens mij niet enkel de financiële kant (hoewel mooi meegenomen natuurlijk) maar het bewustzijnsgevoel en de solidariteit. Student of volwassene, rijker of armer, beroemd of onbekend; iedereen wilt een steentje op zijn manier bijdragen om zo toch die ander te helpen. Versterkt door het gevoel te weten hoe het is iemand te verliezen aan kanker, zijn we ons bewust geworden van hoe vreselijk het is als je geen hoop hebt. Geen hoop, terwijl iedereen rondom je maar doorgaat, terwijl je lijdend langzaam uitdooft als een kaars. Die hoop probeert dit project te brengen.

En ook al zullen we waarschijnlijk nooit de middelen binnenhalen om kanker volledig uit de wereld te bannen. Ook al zullen er iedere dag mensen onterecht sterven aan die vreselijke ziekte. Toch ben ik er van overtuigd dat dit project een lichtpunt is voor die lijdende mensen. Al was het maar voor hun familie, zoals ikzelf ook gemaakt heb, die tijdens lange dagen in en onderweg naar het ziekenhuis zelf de hoop beginnen te verliezen. Zodat ze weten dat mensen zich de onrechtvaardigheid van de natuur aantrekken. Laat ons niet blind zijn en laat ons verder werken. Verder werken met projecten als deze, waar naast geld inzamelen ook vriendschap, solidariteit en medeleven centraal staan. Waar we er voor gaan, hoe moeilijk het ook is, om iedereen hoop te geven.

‘Iedereen verdient hoop’ is daarom ook niet voor niets de boodschap van dit project. Niet krijgt, maar verdient, want er zal nog heel veel nodig zijn om iedereen de hoop te doen krijgen die men verdient. Maar als we allemaal een klein beetje meer proberen te doen zullen de uitdovende kaarsjes niet voor niets uitdoven. Als we allemaal een klein beetje meer doen, kunnen die kaarsjes misschien een klein beetje later en op een klein beetje een fijnere manier uitdoven.

Vooruitgang met achteruitkijkspiegel

Ik ben Yanick, een van de oprichters van de VZW. De titel klinkt misschien raar maar ik zal hem meteen even uitleggen. We hebben met deze VZW op korte tijd heel veel bereikt, dat is iets om trots op te zijn. Maar evenzeer is trots een verkeerd geplaatst woord, het doel van deze VZW toont nogmaals aan hoe relatief alle zaken in ons drukke leven wel zijn. De achteruitkijkspiegel is dat relatieve element, kanker heeft ieder van ons al pijn gedaan. Diepe pijn, harde pijn, pijn die nooit weggaat. Natuurlijk moeten we niet naïef zijn, onlangs werden we met onze neus op de feiten gedrukt dat er ook zeer nutteloos geweld is dat ook heel pijnlijk is. Weer een element dat de achteruitkijkspiegel uit de titel toelicht. De geschiedenis die ons getekend heeft is voor elk van ons een stuw naar voor, die leidt tot een drang om iets te bereiken met onze VZW, een drang om anderen te helpen opdat ze niet meer die diepe pijn moeten voelen, een drang om geweldige activiteiten te organiseren, een drang om op die activiteiten mensen te doen genieten en zo mee te helpen aan de vooruitgang! Een drang om te tonen wat studenten kunnen!

VZW Stop het Lei’den, het klinkt raar en hard maar het is het niet. Deze VZW is een jonge VZW die echt wel al veel bereikt heeft! Samen met jonge studenten! Wil die achteruitkijkspiegel zeggen dat we de vooruitgang niet mogen benadrukken? Neen! Het is enorm aangenaam om vast te stellen dat zelfs in deze tijden er nog steeds warme mensen bestaan. “Sire, ons land leeft WEL nog, EN HOE!” “Gewoon” zoals het ons Belgen siert: rustig. Bedrijven als Villa de Frit, Group Globiss en Belfius steunen onze VZW financieel. Je moet het maar doen, even geld geven voor een hoop jonge mensen die een VZW opgestart hebben. “Wie is zo zot om dat te doen?” dacht ik bij de start. Groot was mijn vreugde toen de vraag beantwoord werd: “Veel mensen”. Acco wil meteen heel goedkoop affiches drukken, KU Leuven steunt ons enorm veel. Velen dragen ons een warm hart toe en steunen ons. Nog opvallender misschien was een vrouw die onze VZW spontaan contacteerde, ons bij voetbalclub KV Mechelen bracht en Peter Maes contacteerde voor ons! Zonder problemen steunt ook zij deze VZW, zonder connectie met iemand van onze VZW. Hartverwarmend. We konden nooit bereikt hebben wat we nu bereikt hebben dankzij zulke warme Belgen! Ja, er leeft nog solidariteit onder ons!

Iets waar ik persoonlijk heel blij van werd, het toverde zeer vaak een lach op mijn gezicht en deed me vaak opstaan met veel zin in het leven: zeer veel mensen kochten onze steunkaarten, zeker al meer dan 250 mensen deden dit met plezier. Iets wat toch echt wel hartverwarmend is, niet normaal zelfs! Woorden schieten voor deze kleine daad te kort! Stoomboot stemt zonder problemen toe om een privéconcert te geven in een aula die de KUL ons gratis ter beschikking stelt. Dat is slechts een deel van de onvoorstelbare steun die we krijgen! Elk individu moet dit horen en even blij worden van zo veel hartverwarmends , denk ik dan. Heb vertrouwen in iedereen rond u. We zijn allemaal maar mensen en willen gewoon allemaal vooruitgang!

Maar de achteruitkijkspiegel is ook hard en we mogen dit niet vergeten, zoals ik al stelde. Ikzelf ben door de vreselijke ziekte mijn peter verloren. De man die steeds nuchter in het leven stond, de man die mij geleerd heeft dat bescheidenheid mensen siert! Daarom ook dat ik het liefst van al constant wil praten over de VZW maar het niet doe. Mijn peter heeft het mij zo geleerd: rustig en kalm in het leven staan, niet te groot willen zijn, maar gewoon jezelf zijn en iedereen rond jou gelukkig maken. Bij elke vooruitgang die die we met de VZW maken ben ik dan ook nog blijer als ik iemand anders gelukkig kan maken. Ook u die nu de blog leest, ja, ook u! Dat heeft die achteruitkijkspiegel mij geleerd. Rustig en kalm vooruitgaan en bescheiden blijven. Welkom bij VZW stop het Lei’den dus!

VZW Stop het…? Wat?

VZW Stop het Lei’den, een naam die op het eerste zicht wat raar klinkt, hoewel het verhaal erachter eens zo ontroerend is.

Eind februari 2016… Eén van onze vrienden en kotgenoten in Leuven heeft een naaste vriendin verloren na een lange strijd tegen kanker. Een onschuldig slachtoffer, een meisje dat nog heel haar leven voor zich had. Op veel te jonge leeftijd is zij moeten heengaan ten gevolge van deze vreselijke ziekte. Niets dat er aan gedaan kon worden. De onmacht om haar te helpen… Moedeloosheid overheerst.

Dit is één van de talloze verhalen waarbij iemand vroegtijdig is heen gegaan. Jong of oud, het treft ons allemaal en er is veel te weinig wat we er kunnen aan doen behalve toekijken en bang afwachten. Of dit is althans het gevoel dat overheerst.

Maar er is ook hoop! “De wetenschappers” zijn bezig met talloze technieken waarbij men zoekt naar een genezing voor deze vreselijke ziekte. Zo ook het Fonds voor Innovatief Kankeronderzoek aan de KU Leuven. En hoop doet leven! Daarom hebben wij, een groepje studenten uit Leuven, de handen in elkaar geslagen om geld in te zamelen ten voordele van dit fonds.

Door verschillende activiteiten te organiseren waarbij we de opbrengst integraal doorstorten naar dit fonds willen wij onze duit in de zak doen! U doet toch ook mee?

Zo organiseren we op 20 april 2016 een intiem concert van kleinkunstzanger Stoomboot. Hij brengt iedereen in vervoering met zijn ontroerende liedjes. Een thema dat bij hem vaak wederkeert is liefde, zo ook liefde voor uw naaste. Is dit niet het belangrijkste in het leven? Het leven dat iedereen gegund moet zijn…  Voor dit concert worden 25 duo’s uitgekozen die gratis naar het optreden mogen komen. Een vrijwillige bijdrage voor het goede doel is altijd welkom. Zo kunnen we samen van deze dag een topdag maken en samen een steentje bijdragen in onze samenleving!

Hiernaast vindt op 27 april 2016 om 22u00 onze hoofdactiviteit plaats in de zaal Rumba & Co, te Leuven: de Dans Tegen Kanker TD. Hierbij organiseren we een fuif waarop iedereen uitgenodigd is voor een toegangsprijs van slechts 3 euro en drankjes aan democratische prijzen. Hierbij kan je op een gezellige manier ook je duit in het zakje doen en helpen voor een betere toekomst voor iedereen. Deze avond belooft een heus feest te worden, waarbij we de zorgen van ons af dansen, met in het achterhoofd nog steeds het gedacht aan allen die veel te vroeg zijn heen gegaan.

Wees alvast aanwezig op één van onze activiteiten!

Oh ja, en u vraagt zich waarschijnlijk nog steeds af waarvan de naam van onze VZW nu vandaan komt ;-). Wel, zoals al aangehaald zijn we allen kotgenoten en zitten we op kot op Lei 41 in Leuven. Vandaar Stop het Lei’den. Want iedereen verdient hoop!